Tum mihi Piso: Quid ergo? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quare conare, quaeso. Idemne, quod iucunde? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;
Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis
Quod quidem iam fit etiam in Academia. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Eaedem res maneant alio modo. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Summum enÃm bonum exposuit vacuitatem doloris; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
Est, ut dicis, inquit
Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? A mene tu? At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Stoici scilicet. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.
Paria sunt igitur
Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sed quod proximum fuit non vidit.
Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Ea possunt paria non esse. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.
