Iam in altera philosophiae parte. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Eam stabilem appellas. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. In schola desinis. Cur id non ita fit? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quae contraria sunt his, malane? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Non est igitur voluptas bonum.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Itaque his sapiens semper vacabit. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quae contraria sunt his, malane? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Non est igitur voluptas bonum. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quid est enim aliud esse versutum? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.