Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;
Suo enim quisque studio maxime ducitur. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Summum enÃm bonum exposuit vacuitatem doloris; Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Praeclare hoc quidem. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;
Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio
Itaque contra est, ac dicitis; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quod equidem non reprehendo; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis
Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Tamen a proposito, inquam, aberramus. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.
