Summum enÃm bonum exposuit vacuitatem doloris; Quo modo autem philosophus loquitur? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;
Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis
Duo enim genera quae erant, fecit tria. Ecce aliud simile dissimile. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Summum enÃm bonum exposuit vacuitatem doloris; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.
Est, ut dicis, inquit
Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.
Nunc agendum est subtilius. Quae duo sunt, unum facit. Hos contra singulos dici est melius. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Conferam avum tuum Drusum cum C. Moriatur, inquit. Quis istud possit, inquit, negare? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Itaque ab his ordiamur.
Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
