Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. An hoc usque quaque, aliter in vita? Dici enim nihil potest verius. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.

Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Pauca mutat vel plura sane; Odium autem et invidiam facile vitabis.

An eiusdem modi? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. In schola desinis. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Videsne quam sit magna dissensio? Sit enim idem caecus, debilis. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Nemo igitur esse beatus potest. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.