Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; At multis malis affectus. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Sed fortuna fortis; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Non est igitur voluptas bonum. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Dat enim intervalla et relaxat. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Sumenda potius quam expetenda. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. At ego quem huic anteponam non audeo dicere;