Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Esse enim, nisi eris, non potes. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? An tu me de L. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Satis est ad hoc responsum. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;
Sed residamus, inquit, si placet. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Haeret in salebra. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quo tandem modo? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.
Esse enim, nisi eris, non potes. Ut aliquid scire se gaudeant? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Istic sum, inquit.
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.
Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? An tu me de L. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Sed ad bona praeterita redeamus. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.
