Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Iam in altera philosophiae parte. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Nunc de hominis summo bono quaeritur; Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Nam quid possumus facere melius?

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

An potest cupiditas finiri? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?