Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Satis est ad hoc responsum. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Videsne quam sit magna dissensio?

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Ratio quidem vestra sic cogit. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. De hominibus dici non necesse est.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Et nemo nimium beatus est; Hic ambiguo ludimur. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.