Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Quod vestri non item. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas

Ita nemo beato beatior. Et quidem, inquit, vehementer errat; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Quae sequuntur igitur?

Oratio me istius philosophi non offendit; Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.