Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.
Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Itaque his sapiens semper vacabit. Quo tandem modo? Dat enim intervalla et relaxat.
Quid de Platone aut de Democrito loquar? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Quare conare, quaeso. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Cur iustitia laudatur? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?
A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quare attende, quaeso. Sint ista Graecorum; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;
Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus
Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Quorum altera prosunt, nocent altera. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Deinde dolorem quem maximum? Quae est igitur causa istarum angustiarum?
