Quod cum dixissent, ille contra. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; At iam decimum annum in spelunca iacet. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Hoc tu nunc in illo probas

Bonum patria: miserum exilium. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Sed ad illum redeo.

Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Dici enim nihil potest verius. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Odium autem et invidiam facile vitabis. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? At hoc in eo M. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.