Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quo modo autem philosophus loquitur?

Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. At iam decimum annum in spelunca iacet. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nam ante Aristippus, et ille melius. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.