Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Et nemo nimium beatus est; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Sit enim idem caecus, debilis.

Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Illi enim inter se dissentiunt. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sed ad bona praeterita redeamus. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Quid sequatur, quid repugnet, vident. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Hoc est non dividere, sed frangere.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego

At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Praeclare hoc quidem. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Id Sextilius factum negabat.