Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quare ad ea primum, si videtur; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Sint modo partes vitae beatae.

Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Illa tamen simplicia, vestra versuta. Frater et T.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Cur, nisi quod turpis oratio est? Murenam te accusante defenderem. Dici enim nihil potest verius.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Est, ut dicis, inquam. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.