Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Tum mihi Piso: Quid ergo? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Efficiens dici potest. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Vide, quaeso, rectumne sit. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Age, inquies, ista parva sunt. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Summum a vobis bonum voluptas dicitur.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Erat enim res aperta. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. An haec ab eo non dicuntur? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes

Sint modo partes vitae beatae. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Moriatur, inquit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.