Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Confecta res esset. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Tanta vis admonitionis inest in locis; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quis est tam dissimile homini. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae

Quid de Pythagora? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.