Primum quid tu dicis breve? Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Sed ad illum redeo.

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Id est enim, de quo quaerimus. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Sed hoc sane concedamus. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Hoc non est positum in nostra actione. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-

Si id dicis, vicimus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Paria sunt igitur. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nihil ad rem! Ne sit sane; Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Quorum altera prosunt, nocent altera.