Frater et T. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? At enim hic etiam dolore. Eaedem res maneant alio modo.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Deinde dolorem quem maximum? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Esse enim, nisi eris, non potes. Ut aliquid scire se gaudeant? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Istic sum, inquit.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Summae mihi videtur inscitiae. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.