Quid iudicant sensus? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Non potes, nisi retexueris illa. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Odium autem et invidiam facile vitabis. Verum hoc idem saepe faciamus.

Sed haec omittamus; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Esse enim, nisi eris, non potes. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi

Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Nos commodius agimus. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Ita nemo beato beatior

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.