Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Istic sum, inquit. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Cur iustitia laudatur? Memini vero, inquam;

Si enim ad populum me vocas, eum. Ratio quidem vestra sic cogit. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Itaque contra est, ac dicitis; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Immo videri fortasse. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem.

Beatum, inquit. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Haeret in salebra. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quod iam a me expectare noli. Sed ad bona praeterita redeamus. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Cyrenaici quidem non recusant; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Bonum incolumis acies: misera caecitas.