Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Illi enim inter se dissentiunt. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Numquam facies.

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Nam ante Aristippus, et ille melius. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Explanetur igitur. Ut id aliis narrare gestiant? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt.

Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Quo tandem modo? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Si id dicis, vicimus. Quis istud, quaeso, nesciebat? Non potes, nisi retexueris illa.

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Pugnant Stoici cum Peripateticis. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Itaque contra est, ac dicitis; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Praeteritis, inquit, gaudeo. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Quis est tam dissimile homini. Memini me adesse P. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.

Cur id non ita fit?

Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.