Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Ego vero isti, inquam, permitto. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; De illis, cum volemus.

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum

Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Nihil ad rem! Ne sit sane; Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Sed quot homines, tot sententiae; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Perge porro; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Hoc non est positum in nostra actione. Dici enim nihil potest verius.

Sint modo partes vitae beatae. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Cave putes quicquam esse verius. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?